Τετάρτη, 16 Ιανουαρίου 2013
ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 μ.Χ. στο χωριό Τζούρχλι (ή Τζούραλη) της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια.
Κατά τον Οκτώβριο του 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο.
Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη και στις 30 Δεκεμβρίου του 1837 μ.Χ. γεννήθηκε το παιδί τους, που 8 μέρες μετά, στις 7 Ιανουαρίου, εορτή του Προδρόμου, βαπτίστηκε και, λόγω της ημέρας, έλαβε το όνομα Ιωάννης...
Στην συνέχεια, ο Γεώργιος, προσλήφθηκε Ιπποκόμος του μουσελίμη Φιλιατών και πήγε στην πόλη αυτή. Κατόπιν με άδεια του αφέντη του, ήλθε στα Ιωάννινα για δικές του υποθέσεις, όπου την 12η Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ημέρα Τετάρτη, κάποιος Οθωμανός τον συκοφάντησε ότι δήθεν ήταν προηγουμένως Τούρκος και ξανάγινε χριστιανός. Έτσι συνελήφθη, φυλακίστηκε και με τη βία οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον αλλαξοπιστήσουν. Ο Γεώργιος όμως, παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας τον Χριστό. Μάταια λαός και κλήρος προσπαθούσαν να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή. Αυτός επέμενε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Τρεις φορές που οδηγήθηκε στον κριτή, συνεχώς ομολογούσε την πίστη του.
Έτσι τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά. Τρεις ημέρες έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του. Από την ώρα δε εκείνη ένας καταιγισμός θαυμάτων πλημμύρισε την πόλη. Πλήθος παραλύτων και πασχόντων από ποικίλες ασθένειες προστρέχοντας στον άγιο λάμβαναν τη θεραπεία τους. Ακόμη και «μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». Γι’ αυτό και στις εικόνες ο άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, η πρώτη μάλιστα εικόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ημέρες μετά το μαρτύριό του. Έπειτα, το λείψανο του, δωρήθηκε από τον Μουσταφά πασά στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιωακείμ και τάφηκε με τιμές δίπλα στο ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου.
Την 26η Οκτωβρίου 1971 μ.Χ. έγινε η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του Αγίου, στο ναό που έφερε το όνομα του και κτίστηκε στον τόπο που πριν ήταν το σπίτι του. Ο Άγιος τιμάται και στην Κέρκυρα στην «Παναγία των ξένων», όπου εικονίζεται ως νεαρός φουστανελοφόρος.
Στην συνέχεια, ο Γεώργιος, προσλήφθηκε Ιπποκόμος του μουσελίμη Φιλιατών και πήγε στην πόλη αυτή. Κατόπιν με άδεια του αφέντη του, ήλθε στα Ιωάννινα για δικές του υποθέσεις, όπου την 12η Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ημέρα Τετάρτη, κάποιος Οθωμανός τον συκοφάντησε ότι δήθεν ήταν προηγουμένως Τούρκος και ξανάγινε χριστιανός. Έτσι συνελήφθη, φυλακίστηκε και με τη βία οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον αλλαξοπιστήσουν. Ο Γεώργιος όμως, παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας τον Χριστό. Μάταια λαός και κλήρος προσπαθούσαν να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή. Αυτός επέμενε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Τρεις φορές που οδηγήθηκε στον κριτή, συνεχώς ομολογούσε την πίστη του.
Έτσι τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά. Τρεις ημέρες έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του. Από την ώρα δε εκείνη ένας καταιγισμός θαυμάτων πλημμύρισε την πόλη. Πλήθος παραλύτων και πασχόντων από ποικίλες ασθένειες προστρέχοντας στον άγιο λάμβαναν τη θεραπεία τους. Ακόμη και «μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». Γι’ αυτό και στις εικόνες ο άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, η πρώτη μάλιστα εικόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ημέρες μετά το μαρτύριό του. Έπειτα, το λείψανο του, δωρήθηκε από τον Μουσταφά πασά στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιωακείμ και τάφηκε με τιμές δίπλα στο ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου.
Την 26η Οκτωβρίου 1971 μ.Χ. έγινε η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του Αγίου, στο ναό που έφερε το όνομα του και κτίστηκε στον τόπο που πριν ήταν το σπίτι του. Ο Άγιος τιμάται και στην Κέρκυρα στην «Παναγία των ξένων», όπου εικονίζεται ως νεαρός φουστανελοφόρος.
 |
| Η Ασημένια Λάρνακα με τα Τίμια Λείψανα του Αγίου Γεωργίου! |
 |
| Ο Σεπτός τάφος του Αγίου Γεωργίου στο παρεκκλήσι προς τιμήν του Αγίου, (δίπλα από το ιερό του Μητροπολιτικού Ναού των Ιωαννίνων)! |
 |
| Ο Ναός προς τιμήν του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου στο κέντρο της πόλεως των Ιωαννίνων! |
Δευτέρα, 7 Ιανουαρίου 2013
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΟΖΕΒΙΤΗΣ(8 Ιανουαρίου)
Κάποια μέρα ο γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του στον χείμαρρο να φέρει νερό. Επειδή όμως το νερό ήταν μαζεμένο και τα καλάμια και τα ξύλα που ήσαν μπροστά ήταν πολύ πυκνά κι ο νέος ήταν ντυμένος τα ενδύματα του, δεν μπόρεσε να περάσει με το δοχείο του νερού κι επέστρεψε άπρακτος. Ο γέροντας σαν είδε τον νέο χωρίς το νερό θύμωσε και του είπε να βγάλει το ιμάτιο του, να φορέσει μόνο το επανώρασό του και χωρίς να αντείπει υπάκουσε και πήγε. Επειδή όμως αυτός άργησε και στο μεταξύ κτύπησε ο κώδωνας για το τραπέζι, ο γέροντας έκρυψε το ιμάτιο του παιδιού και πήγε στο φαγητό. Όταν ο νέος επέστρεψε και δεν βρήκε ούτε το ιμάτιο του, ούτε τον γέροντα, πήγε στη μονή χωρίς το ζωστικό και κτύπησε την πόρτα. Όταν ο μοναχός που ήρθε να του ανοίξει τον είδε έτσι γυμνό, τον ρώτησε τι του συνέβη. Κι όταν ο νεαρός του εξήγησε, πήγε και του έφερε ένα ιμάτιο, το όποιο εφόρεσε και μπήκε στο μοναστήρι. Τη στιγμή που έμπαινε, ο γέροντας που τον είδε εκεί μπροστά από τους τάφους των αγίων πέντε Πατέρων, χωρίς οίκτο και με θυμό αδικαιολόγητο του έδωκε ένα δυνατό ράπισμα λέγοντας του:
- Γιατί άργησες;
Την ίδια στιγμή το χέρι τού γέροντα ξηράνθηκε ολόκληρο και δεν κουνιότανε καθόλου. Συντετριμμένος ο αββάς από την τιμωρία που τον βρήκε, έπεσε μπροστά στα πόδια του νεαρού υποτακτικού του και τον παρακαλούσε λέγοντας:
— Παιδί μου, συγχώρεσε με και μη με φανερώσεις. Έφταιξα. Πολύ έφταιξα. Μη με διαπομπεύσεις, αλλά παρακάλεσε τον Θεό να με συγχωρήσει και να με κάμει καλά.
Ο νεαρός μοναχός βαθιά λυπημένος για το πάθημα του γέροντα, του είπε με ταπείνωση και συντριβή:
— Πήγαινε, πάτερ, εκεί στους τάφους των αγίων Πατέρων, βάλε μετάνοια κι αυτοί θα σε θεραπεύσουν.
Ο γέροντας όμως επέμενε.
Παιδί μου, σε σένα έφταιξα. Σύ παρακάλεσε τον Θεό να με σπλαγχνιστεί και να με συγχωρήσει.Τότε ο νεαρός, αφού πήρε από το χέρι τον γέροντα, τον οδήγησε εκεί στους τάφους κι αφού έβαλαν βαθιά μετάνοια, προσευχήθηκαν και το θαύμα έγινε. Το χέρι ξαναγύρισε στη φυσική του κατάσταση. Μα κι η ψυχή του γέροντα μαλάκωσε. Ο θυμός παραμέρισε κι η πραότητα μαζί με τη συγκατάβαση στήσανε στην καρδιά του τον θρόνο τους.
Ένα τέτοιο θαύμα ήταν και τούτο. Κάποια μέρα ένας γεωργός από την Ιεριχώ, γνωστός και φίλος των δύο ασκητών, ήρθε στη Λαύρα, με ένα ζεμπίλι από διάφορους καρπούς που εγεωργούσε και κτύπησε τη θύρα του κελιού τους. Ο Γεώργιος πήγε κι άνοιξε την πόρτα και τον προσκάλεσε να μπει μέσα. Ο επισκέπτης μόλις μπήκε έβαλε μια μετάνοια κι αφού τοποθέτησε το ζεμπίλι με τα δώρα παρακάλεσε θερμά τους αββάδες να ευλογήσουν τους καρπούς οπότε κάτω από αυτούς με μεγάλη έκπληξη τι βλέπουν; Ένα νήπιο νεκρό. Ήταν το νεογέννητο παιδί του επισκέπτη που είχεν αποθάνει κι αυτός το έφερε στους αββάδες με τη γλυκιά ελπίδα πώς αυτοί θα μπορούσαν να το αναστήσουν και να του το ξαναδώσουν ζωντανό. Ο αββάς Ηρακλείδης σαν το είδε με τρόμο και ταραχή είπε στον αδελφό του: «Πήγαινε και κάλεσε τον άνθρωπο να 'ρθει να πάρει το ζεμπίλι με τα πράγματα που έφερε. Μας βάζει, πες του σε μεγάλο πειρασμό, Κύριε, αναφώνησε, ελέησε μας τους αμαρτωλούς».
Πάτερ μου, μη στενοχωρείσαι και μη ταράττεσαι. Αλλά έλα να παρακαλέσουμε με πίστη τον Πολυεύσπλαγχνο και Πανοικτίρμονα Θεό να κάμει το θαύμα του. Κι αν μας ακούσει η ευσπλαγχνία του κι αναστήσει το παιδί, ευλογημένο ας είναι στους αιώνες το Πανάγιο Όνομα Του. Τότε καλούμε τον πατέρα και του δίνουμε το παιδί του, όπως πίστεψε. Αν όμως η αγαθότητα του Θεού δεν θελήσει, για λόγους που γνωρίζει Εκείνος, να γίνει το θαύμα, τότε πάλι καλούμε τον πατέρα και του εξηγούμε, πώς κι εμείς αμαρτωλοί άνθρωποι είμεθα και δεν έχουμε τέτοια παρρησία, ώστε να επιτύχουμε αυτό που ποθεί τόσο εκείνος, όσο κι εμείς. Στα λόγια του Γεωργίου ο αββάς Ηρακλείδης επείσθηκε. Τότε κι οι δύο οι πατέρες αφού γονάτισαν, με δάκρυα στα μάτια και καρδιά ραγισμένη άρχισαν να προσεύχονται... Δεν πέρασε πολλή ώρα και το θαύμα έγινε. Ο φιλάνθρωπος Θεός που ακούει πάντα τις προσευχές των παιδιών του που γίνονται με πίστη, άκουσε και των πιστών αββάδων την παράκληση. Το νεκρό παιδί κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια κι αφήκε ένα ελαφρό κλαψούρισμα. Οι ευλαβείς ασκητές με την ψυχή πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη άνοιξαν την πόρτα κι εκάλεσαν μέσα τον πατέρα του παιδιού και του είπαν:
-Αδελφέ μας, η αγάπη του Θεού, κατά την πίστη που έδειξες σ' Αυτόν, σου δίνει το παιδί σου πίσω ζωντανό. Πάρε το και δόξαζε τον με όλη σου την ψυχή, αλλά και μην αναφέρεις σε κανένα τίποτα από ό,τι έγινε.
Ο ευλαβής πατέρας με δάκρυα χαράς πήρε στην αγκαλιά του το αγαπημένο του παιδί και βγήκε δοξολογώντας από τα βάθη της ψυχής του τον φιλάνθρωπο Θεό. Έφυγε κι αφήκε πίσω τους αββάδες να συνεχίζουν τον αγώνα τους. Αγώνα κουραστικής σκληραγωγίας του κορμιού, αγώνα συνεχούς προσευχής.
Ύστερα από τον θάνατο του αββά Ηρακλείδη, αδελφού ομογάλακτου, συμμοναστού όμως και συναθλητού του αββά Γεωργίου, τότε κι αυτός εγκατέλειψε τη Λαύρα και ξαναγύρισε στο μοναστήρι του Χοζεβά από το οποίο ξεκίνησε. Και στο περιβάλλον αυτό η ζωή του ταπεινού αββά συνεχίζεται σαν την προηγούμενη του ζωή στη Λαύρα. Κι εδώ η αυστηρή νηστεία, μαζί με την υπερβολική αγρυπνία και θερμή προσευχή αποτελούν την καθημερινή του ενασχόληση. Η νηστεία μάλιστα στην οποία υπέβαλλε τον εαυτό του, όπως μας λέει ο μαθητής του ο όσιος Αντώνιος, αυτός που έγραψε και τη βιογραφία του, είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Αλλά και στη μελέτη και την προσευχή είχε ξεπεράσει όλους εκεί τους συμμοναστές του. Χωρίς καμιά υπερβολή μπορούσε να έλεγε για τη ζωή του. «Ζω δε ούκέτι εγώ• ζει δε εν εμοί Χριστός». (Γαλ. β', 20). Οι άνθρωποι που τον έβλεπαν τον εθαύμαζαν. Κι οι δαίμονες τον έτρεμαν για την αυταπάρνηση και την υπομονή του.
Και οι δύο πολεμιστής της ψυχής αγωνίστηκαν για πολλά χρόνια μαζί. Εκεί, ο Άγιος Γεώργιος χειροτονήθηκε διάκονος. Ήδη, από εκείνη την εποχή, ο Άγιος Γεώργιος έχει φθάσει σε τέτοια πνευματική τελειότητα, που έλαβε από το Θεό, το δώρο να κάνει θαύματα. Μετά το θάνατο του αδελφού του, ο οποίος έχει συμπληρώσει την ηλικία των εβδομήντα ετών, ο Άγιος Γεώργιος επέστρεψε στη Μονή του Χοζεβά όπου συνέχισε την σκληρή ασκητική ζωή. Έτρωγε ελάχιστα, και αυτό κάθε 2-3 μέρες, ποτέ δεν φορούσε καινούργια ρούχα, αλλά έντυνε τον εαυτό του με παλιά κουρέλια.
Για πολλά χρόνια έκανε την διακονία του ψωμά, έτσι ώστε οι αδελφοί τον αποκαλούσαν «σιδερένιο» επειδή δεν καιγόταν από τα κάρβουνα. O Άγιος αντιμετώπιζε με αγάπη όλους τους αδελφούς μοναχούς και έβλεπε με πραότητα και ταπεινοφροσύνη όλους όσους έρχονταν για να τον συναντήσουν.
Το θάνατο του Αγίου Γεωργίου έχει περιγράψει ο υποτακτικός του Αντώνιος.Ξαπλωμένος στο νεκροκρέβατό του, ο Άγιος Γεώργιος έστειλε έναν από τους αδελφούς στον Αντώνιο, μηνώντας του να πάει κοντά του για να τον αποχαιρετίσει. Ο Αντώνιος που τότε ήταν κάτω από την υπακοή να δέχεται προσκυνητές στο αρχονταρίκι, ένιωσε πολύ θλίψη που δεν μπορούσε να φύγει και ν' αποχαιρετήσει τον αββά του. 'Όμως, ο Άγιος Γεώργιος, έχοντας μάθει από τον αγγελιοφόρο ότι ο Αντώνιος εκτελούσε υπακοή, υποσχέθηκε να τον περιμένει.Πράγματι, όταν ο Αντώνιος έσπευσε τα μεσάνυχτα στον ετοιμοθάνατο αββά, αυτός ήταν ακόμα ζωντανός. Ο Άγιος αποχαιρέτησε τον αγαπημένο υποτακτικό του, στη συνέχεια στράφηκε προς τα ανατολικά, και είπε τρεις φορές: «αποδήμησε, ω ψυχή μου, τώρα εν Κυρίω, αποδήμησε» και πέθανε ειρηνικά.
Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη εορτάζεται στις 8 Ιανουαρίου
Κυριακή, 30 Δεκεμβρίου 2012
Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος(+31 Δεκεμβρίου)
Ο Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος είναι άγνωστος στους Συναξαριστές, γνωστός όμως τοπικός Άγιος της Εκκλησίας της Κύπρου στον Αναλιόντα (Πατμιακός Κώδικας 266).
Σύμφωνα με αυτήν την ΠΗΓΗ υπάρχει ερειπωμένος ναός στο χωριό Καταλιότας, Λευκωσία.
Εορτάζεται στις 31 Δεκεμβρίου
Όσιος Γεώργιος επίσκοπος Νικομήδειας ποιητής ασματικών Κανόνων και Τροπαρίων
Ο Όσιος Γεώργιος έζησε στη θορυβώδη και μεγάλη για την Ορθοδοξία εποχή του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Φωτίου (857 - 891 μ.Χ.), με τον οποίο και διατηρούσε αλληλογραφία. Σύνθεσε δύο εγκώμια στη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και μελοποίησε την Ακολουθία τους. Μελοποίησε επίσης τον προεόρτιο Κανόνα στον Ευαγγελισμό, καθώς και άλλους Κανόνες στη Θεοτόκο. Συνέγραψε μάλιστα και πανηγυρικούς λόγους, όπως στα Εισόδια, στη σύλληψη της Αγίας Άννας και στο «Ειστήκεισαν παρά τω Σταυρώ του Ιησού». (Στοιχεία της βιογραφίας του, συγχέονται μ' αυτά του Αγίου Γεωργίου Επισκόπου Αμάστριδος, κυρίως όσον αφορά την ποίηση των ασματικών Κανόνων. Ίσως βέβαια, να συμβαίνει και το αντίθετο).Η μνήμη του τιμάται στις 29 Δεκεμβρίου
Τρίτη, 27 Νοεμβρίου 2012
ΝΑΟΙ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ
Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2012
Η πέτρα που μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης - Απ’ τα ματωμένα χώματα της Μ. Ασίας στη γειτονική Μυτιλήνη
ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΣΥΚΗ
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι κομμάτι της ιστορίας μας, όποιος δεν το βλέπει είναι τυφλός. Μπορεί οι Φαναριώτες να συχνωτίστηκαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μπορεί ο Πατριάρχης να αφόρισε με το μαχαίρι στο λαιμό την Επανάσταση του 1821 αλλά ο Ρωμιός κρατήθηκε όρθιος χάρη και στην Ορθοδοξία. Ο π. Κύριλλος Συκής πήγε στη Μυτιλήνη και μετέφερε εκεί την πέτρα που μαρτύρησε ο Άγιος του Αϊβαλιού, ο Άγιος Γιώργης ο Πυτιανός, ονομαζόμενος ως Χιοπολίτης...
Κύκλοι ζωής που κλείνουν, θαρρείς και τούτο γίνεται υπερφυσικά. Απορημένος θωρείς μέσα στην πρωινή παγωμένη άχνα της μικρής εκκλησιάς στο λόφο πάνω από την πόλη της Μυτιλήνης ετούτη την κόκκινη πέτρα από το αντικρινό Αϊβαλιώτικο Σαρμουσάκ και λες πώς γίνονται όλα ετούτα στις μέρες μας, πώς μπορεί να γίνονται ακόμα, κι εσύ να ασχολιέσαι με δαύτα έτσι σαν από γινάτι, σαν χρέος έναντι του που χάθηκε για πάντα, σαν ανασαμιά που πρέπει να συνεχίσει για να ζήσεις... Χουχουλιάζεις τα χέρια, παγωνιά όξω και μέσα, χειμώνας, καιρός Δεκεμβριανός και μονολογείς κοιτώντας μιας στη Σαρμουσακόπετρα που έχεις μπροστά σου, μια τα καρσινά βουνά... «Κληρονομία ημών μετεστράφη αλλοτρίοις, οι οίκοι ημών ξένοις. Ορφανοί εγενήθημεν, ουχ υπάρχει πατήρ, μητέρες ημών ως αι χήραι».
Στις 26 του Νοέμβρη του 1807 στην πλατεία του Αϊβαλιού, πάνω σε μια παραλληλεπίπεδη όρθια πέτρα, πάνω στην οποία «σφάζονταν οι Γκιαούρηδες» μαρτύρησε ο Άγιος Γιώργης από το Πιτυός της Χίου που ‘χε αλλαξοπιστήσει σαν ήταν πιότερο νιός και είχε γίνει Αχμέτ. Μετάνιωσε για ετούτο, ξανάγινε χριστιανός και πήγε και κρύφτηκε στο Αϊβαλί. Μα κει τον γνώρισαν, μάτι αλλιώτικο ζήλεψε τη χαρά του και το αποτέλεσμα ήταν να ομολογήσει στον Τούρκο καδή πως «Γιώργης γεννήθηκε και Γιώργης θα πεθάνει.». Κάπως έτσι κατέληξε στην σαρμουσακόπετρα εκείνο το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου προς 26 σημαδεύοντας για πάντα τη ζωή εκείνων των ανθρώπων της πολιτείας που τους έμελλε να εξοριστούν τρεις φορές από τα σπίτια τους, μια στα 1821, μια στα 1917 και μια στα 1922.
Κι ο Άγιος τους; Ο Άγιος, εξόριστος κι αυτός γιορτάζει στα χνάρια των εξόριστων Αϊβαλιωτών που τους βλέπει να τρανεύουν στις Νέες Κυδωνίες, στον Άη Γιώργη της Μυτιλήνης, στην Παναγιούδα, στο Πιτυός της Χίου, όπου ακόμα τον θυμούνται... Από την περασμένη Κυριακή και στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στις Καμάρες της Μυτιλήνης, όπου κι έφτασε βράδυ παγωμένο την περασμένη Κυριακή, σαν τότες πριν 200 ακριβώς χρόνια η σαρμουσακόπετρα πάνω στην οποία ο Άη Γιώργης, μαρτύρησε...
Πού βρισκόταν...
Χρόνια πολλά τώρα, ο π. Κύριλλος Συκής, Ηγούμενος σήμερα της Μονής του Προφήτη Ηλία «ακουμπούσε» με τα ταξίδια του στο Αϊβαλί στην ιστορία του Άη Γιώργη του Χιοπολίτη. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία του Αγίου αλλά και τα όσα άφησε πίσω της από δαύτον η Μικρασιατική Καταστροφή είναι από μόνα τους μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Τα λείψανα του Αγίου στην Αγία Τράπεζα του Ταξιάρχη τα έφερε στην Παναγιούδα της Μυτιλήνης ο π. Θεολόγος κι η ασημένια θήκη της κάρας του από τα πατώματα της καταστραμμένης Αϊβαλιώτικης Μητρόπολης κατέληξε στα παζάρια της Κωνσταντινούπολης, στη συνέχεια στην Ελβετία για να καταλήξει «πρωταγωνιστής» σε μυθιστόρημα σωστός στο Μουσείο Μπενάκη της Αθήνας.
Για χρόνια ο π. Κύριλλος προσδιόριζε την ιστορία της πέτρας του Αγίου μέσα από τις αφηγήσεις του Αϊβαλιώτη καθηγητή της Θεολογικής Σχολή Γιάννης Φουντούλη και του μισού Αϊβαλιώτη και μισού Περγαμηνού φιλόλογου Θανάση Τσερνόγλου.
Κι οι δυο, μακαρίτες πια, τοποθετούσαν την ύπαρξη της πέτρας όπου μαρτύρησε ο Άγιος στην περιοχή της πλατείας που σχηματίζεται εκεί απ’ όπου ξεκινά το σοκάκι όπου είναι η εκκλησιά του Άη Γιάννη της Αγοράς, το σημερινό Σαατλί τζαμί, τη γνωστή εκκλησιά στους επισκέπτες του Αϊβαλιού όπου στέκει ακόμα το καμπαναριό με το ρολόι.
Και την περιέγραφαν κι οι δυο σοφοί δάσκαλοι σαν μια παραλληλεπίπεδη κοκκινόπετρα από το λατομείο του Σαρμουσάκ, στενότερη στο κάτω της σημείο απ’ ότι στο πάνω της, που έστεκε στο πλάι μιας βρύσης σε εκείνο το σημείο της Αϊβαλιώτικης Αγοράς και στην οποία κατά παράδοση στις 26 του Νοέμβρη οι Αϊβαλιώτες ανάβανε κεριά και όπου το γειτονικό ζαχαροπλαστείο κερνούσε κυρίως μπουσταλευριά με σταφίδες, ρόδια κι άλλους καρπούς...
Πριν λίγα χρόνια η πέτρα αυτή εντοπίστηκε. Μέσα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα στην παλιά βρύση που γκρεμίστηκε για τη δημιουργία της σύγχρονης εικόνας της πολιτείας, και την οποία ο παππούς του σημερινού ιδιοκτήτη κουβάλησε για να χρησιμοποιείται για πάγκος. Ήταν η πέτρα πάνω στην οποία λεγόταν στην τούρκικη παράδοση πως «σφάζονταν οι Γκιαούρηδες». Για ετούτο το λόγο πάντα μέσα στο μαγαζί κάποια στιγμή η πέτρα σκάφτηκε στο πάνω της σημείο για να χρησιμοποιηθεί σαν γλάστρα αλλά και πάλι άλλαξε απόφαση ο ιδιοκτήτης της και την κράτησε μέσα στο μαγαζί. Σαν να έπρεπε να μείνει εκεί, δίπλα από το σημείο του μαρτυρίου του Αγίου περιμένοντας ένας Θεός ήξερε τι...
Ήρθε...
Την περασμένη Κυριακή η Σαρμουσακόπετρα τ’ Άη Γιώργη από τους καλογέρους του Προφήτη Ηλία με τη σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτη Μυτιλήνης - που άκουσε τα στοιχεία που είχαν συμμαζευτεί και ευλόγησε την όλη διαδικασία φορτώθηκε στην καρότσα του αυτοκινήτου με το οποίο επέστρεφαν από την Κωνσταντινούπολη όπου βρέθηκαν στη θρονική γιορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σαρμουσακόπετρα τ’ Αγίου για πάντα την Αϊβαλιώτικη γη, Κυριακή 2 του Δεκέμβρη 2007, 200 χρόνια κι έξι μέρες μετά από τη μέρα που απάνω της άφησε την τελευταία του πνοή ο νεαρός Γιώργης από το Πιτυός της Χίου αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει ξανά...
Στον Προφήτη Ηλία πρόχειρα τοποθετήθηκε στο πλάι της εικόνας της Παναγιάς από τους καλογέρους που την ξεφόρτωσαν με τα πετραχήλια, νιώθοντας πως ακουμπούν ένα κομμάτι όχι μόνο της Ορθοδοξίας αλλά της ιστορίας των απέναντι πατρίδων...
Προσευχητάρι για την ειρήνη
«Θεού θέλοντος και με τις ευλογίες του Μητροπολίτη μας», είπε χθες στο «Ε» ο π. Κύριλλος, θα φτιάξουμε εδώ απέναντι από το Αϊβαλί ένα προσευχητάρι που να θυμίζει το μαρτύριο του Αγίου στο οποίο θα τοποθετήσουμε και την πλάκα τ’ Αγίου... Να βλέπει θαρρείς από ετούτη τη θέση την πολιτεία του ο Άγιος, να την ευλογεί και να προσεύχεται στο Θεό που δεν αρνήθηκε για την ειρήνη ανάμεσα στους δυο λαούς».
Σκέφτεσαι εκεί πάνω στον Προφήτη Ηλία με την πόλη πιάτο στα πόδια σου, το στενό θαλασσινό ποτάμι ανάμεσα Λέσβου και Μικρασίας και τα Άγια βουνά καρσί να λάμπουν αυτά από τον ήλιο που φωτίζει τις χιονισμένες κορφές τους...
Κύκλοι ζωής που κλείνουν θαρρείς και τούτο γίνεται υπερφυσικά. Η πέτρα τ’ Άη Γιώργη του Χιοπολίτη που πέρασε στην από εδώ μεριά του Αιγαίου, κομμάτι της ιστορίας, της ράτσας, ιστορία που δε χωρά σε βιβλία μοναχά με συναίσθημα, μαθαίνετε από καρδιά σε καρδιά αναμεταξύ σε ανθρώπους που πεισματώνουν σαν κοιτούν καρσί. Κατηφορίζεις... Τι να πεις... Μια τελευταία ματιά στα αντικρινά βουνά, μια ακόμα σκέψη στον Άη Γιώργη που ξεχάστηκε μα δε μας ξέχασε κι οι στίχοι για το που χάθηκε μα δεν ξεχνιέται. «Αμαρτίαν ήμαρτεν Ιερουσαλήμ, δια τούτο εις σάλον εγένετο. Πάντες οι δοξάζοντες αυτήν, εταπείνωσαν αυτήν».
Καλώς ήρθες στο νησί, πρόσφυγα Άγιε. Και από κει πάνω που στέκεις έχε στο νου σου λίγο τους σύγχρονους πρόσφυγες που περνούν το μπουγάζι φοβισμένοι και πεινασμένοι σαν τους πατεράδες μας, που ξεχάσαμε πως και δαύτοι πρόσφυγες ήρταν στον τόπο ετούτον...
Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ (απ’ την εφημερίδα της Λέσβου «ΕΜΠΡΟΣ»)
Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2012
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ(26 Νοεμβρίου)
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στο χωριό Πιθυός της Χίου το έτος 1785. Έμεινε ορφανός σε ηλικία εννέα μηνών και μεγάλωσε σε χέρια μητριάς. Μικρό παιδί ακόμα τον παρέδωκε ο πατέρας του σε κάποιον τεχνίτη ονομαζόμενον Βισεντζή να μάθει την ξυλογλυπτική. Αυτός τον πήρε μαζί του στα Ψαρά, όπου ανέλαβε να φτιάξει το τέμπλο του ναού του Αγίου Νικολάου. Από τα Ψαρά με συντροφιά άλλων παιδιών έφυγαν για την Καβάλα, όπου έκλεψαν καρπούζια. Τότε για να ξεφύγει, όπως είπε αργότερα, το ξύλο και την τιμωρία, αρνήθηκε την πίστη του, έγινε μωαμεθανός και περνούσε τον καιρό του με αγαρηνούς. Ο πατέρας του και οι συγγενείς του δεν είχαν μάθει τίποτα από αυτά, είχαν χάσει τα ίχνη του παιδιού.
Η συγκίνηση του πατέρα δεν περιγράφεται. Λίγες μέρες τον κράτησε κοντά του, γιατί ήταν επικίνδυνο να ζήσει ο Γεώργιος ανάμεσα σε γνωστούς χριστιανούς και κυρίως Τούρκους που θα προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στον ισλαμισμό και σε περίπτωση αρνησίς του, θα τον θανάτωναν. Σκέφτηκε ο πατέρας του να τον στείλει σε ξένο τόπο να ζήσει άγνωστος μεταξύ άγνωστων. Σαν ναυτικός που ήταν και γνώριζε τον κάθε τόπο, βρήκε κατάλληλο το Αϊβαλί.
Στο Αϊβαλί τον εμπιστεύθηκε σε κάποιον φίλο του που είχε αγροκτήματα έξω από το Αϊβαλί. Εκεί δουλεύοντας τίμια και αποδοτικά ο Γεώργιος πέρασε πολύ καλά μέχρι που έφτασε στην ηλικία των είκοσι χρόνων. Τότε ξεθάρρεψε και κατέβηκε στην πόλη των Κυδωνιών (Αϊβαλί). Εκεί νοίκιασε ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας γερόντισσας, που τον φρόντιζε σαν παιδί της. Όταν πέρασαν χρόνια ήρθε ο πατέρας του και του πρότεινε να τον βάλει σε μοσχοβίτικο καράβι, να γίνει ναυτικός, όμως αυτός δεν δέχτηκε. Ήταν ευχαριστημένος από τη ζωή με τους Αϊβαλιώτες, που τον αγάπησαν. Μόνο στη γερόντισσα νοικοκυρά του είχε φανερώσει το μυστικό, πως είχε κάποτε αρνηθεί την πίστη του Χριστού.
Σε λίγες μέρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή του τόπου. «Πως ετόλμησες, του λέγει ο κριτής, να αρνηθείς την πίστη στον Αλάχ! Δεν ξέρεις ότι θα σε κρεμάσω αν ξαναπείς πως είσαι χριστιανός;» Και ο Γεώργιος απάντησε με θάρρος ότι ήταν, είναι, και χριστιανός θα πεθάνει. Βλέποντας τη σταθερότητα του νεαρού χριστιανού ο κριτής άλλαξε ύφος και άρχισε τις υποσχέσεις. Έπειτα με θυμό και οργή ξεστόμισε πάλι απειλές. Όμως όλες τις προτάσεις, υποσχέσεις, απειλές τις απέκρουσε με περιφρόνηση ο άγιος.
Στις 24 Νοεμβρίου βγήκε η απόφαση να θανατωθεί ο άγιος. Αμέσως οι χριστιανοί τον ειδοποίησαν να προετοιμασθεί ψυχικά και του έκαμαν γνωστό ότι μπορούσαν να στείλουν στη φυλακή ιερέα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει των άχραντων μυστηρίων. Μαθαίνοντας αυτά ο άγιος δόξασε τον Θεό και ευχαρίστησε τους καλούς Αϊβαλιώτες, που φρόντισαν να τον ειδοποιήσουν και να στείλουν ιερέα να του φέρει τη θεία κοινωνία. Πραγματικά την ίδια μέρα εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Τη νύχτα εκείνη, όπως είπε στον συγκροτούμενο του χριστιανό, ένοιωθε ήρεμος και τόσο ατάραχος και με χαρά περίμενε τον μαρτυρικό θάνατο, για να επανορθώσει το αμάρτημα της αρνησιθρησκείας και να έλθει κοντά στον πρωτομάρτυρα του Γολγοθά Ιησού Χριστό.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, 25 Νοεμβρίου, μαθεύτηκε σ’ όλο το Αϊβαλί ότι θα αποκεφάλιζαν τον Άγιο.
Η αγρυπνία προχωρούσε με κατάνυξη. Την ώρα που οι ιερείς εσκέπτοντο πως να μνημονεύσουν το όνομα του Γεωργίου, δηλαδή σαν ζωντανό χριστιανό ή σαν άγιο μάρτυρα, έφτασε κάποιος τρέχοντας στο ναό, και έφερε την είδηση:
«Ο Άγιος μαρτύρησε».
Ποιος μπορεί να εκφράσει την συγκίνηση των πιστών, τα δάκρυα, τη χαρά, για το νέο άγιο της Εκκλησίας.
Κανείς δεν έκλεισε μάτι αύτη τη νύχτα. Πρωί - πρωί με αγωνία, με λαχτάρα προσπαθούσαν όλοι να μάθουν λεπτομέρειες για το μαρτυρικό θάνατο του αγίου, να τρέξουν στην αγορά, να ιδούν τη μεγάλη πέτρα που πάνω σ’ αύτη έσφαξαν τον άγιο, ακόμη με τα αίματα του αγίου, να αγγίξουν πάνω της ένα κομματάκι ύφασμα ή βαμβάκι και να την ασπασθούν.
Και να πως έγινε:
Ο Κριτής διέταξε να τον βγάλουν άπ’ τη φυλακή και να τον οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως, στην αγορά, στο κεντρικώτερο μέρος, κοντά στο λεγόμενο Μπεζεστένι. Συνώδευαν τον Γεώργιο δυο υπηρέτες του κριτή, ένας αγαρηνός και ένας χριστιανός. Ο χριστιανός για να δώσει περισσότερο θάρρος στον άγιο του λέγει μυστικά, καθώς εβάδιζαν : «Αδελφέ μου, είμαι πρόθυμος να βγάλω τα άρματα μου και να σου τα δώσω. Να τα φορέσεις και να μείνεις στην υπηρεσία του κριτή και να έρθω εγώ στη θέση σου, να μαρτυρήσω για την πίστη μας».
- «Όχι, αδελφέ μου, του άπαντα ο Γεώργιος. Εγώ έφταιξα, εγώ πρόδωσα την πίστη μου, εγώ πρέπει να πληρώσω», και τάχυνε το βήμα του αν και δεμένος πισθάγκωνα και λέγοντας συνεχώς την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν».
Στον τόπο της εκτελέσεως ήρθε ο κριτής και άλλοι Τούρκοι άρχοντες. Ο κριτής πρόσταξε τον άγιο να γονατίσει. Και γονάτισε. Έρχεται μπροστά του ο δήμιος, ένας άγριος μισόγυμνος, Χασάν λεγόμενος, από τα μέρη της Προύσσας, που δούλευε στο Σαλαχανά (σφαγείο). Στάθηκε μπροστά στον άγιο απειλητικά, έχοντας στα δόντια του τεράστιο μαχαίρι και στα χέρια του τουφέκι. Οι αγαρηνοί φώναζαν επιτακτικά και απειλητικά στον άγιο να αρνηθεί την πίστη του Χρίστου και εκείνος απαντούσε: «Είμαι χριστιανός και θα πεθάνω χριστιανός». Ο δήμιος πήγε πίσω απ’ τον άγιο που ήταν γονατιστός και του έριξε μια τουφεκιά στην πλάτη και άρχισε να βγαίνει αίμα πολύ. Αφήνοντας το τουφέκι, έπιασε το μαχαίρι και λέγει στον άγιο να σκύψει το κεφάλι του. Έδωκε με ορμή το πρώτο χτύπημα και το μαχαίρι σφηνώθηκε στον τράχηλο. Ο δήμιος το έβγαλε με κόπο και έδωκε δεύτερο χτύπημα και τρίτο. Κατόπιν πήρε απ’ το ζωνάρι του μικρότερο μαχαίρι και απέκοψε τελείως τον λαιμό. Σήκωσε το κεφάλι του αγίου ψηλά όσο μπορούσε να το ιδούν οι άρχοντες και ο λαός·· χριστιανοί και μωαμεθανοί.
Γράφει ο Αϊβαλιώτης Φώτης Κόντογλου: «Τότε ούλος κείνος ο κόσμος χύθηκε έξω φρενών απάνου στο ζεστό κορμί. Κι άλλος σφούγγιζε το αίμα, άλλος ασπαζότανε τ’ άγιο λείψανο ή την πλάκα, άλλος ξέσκιζε ένα κομμάτι απ’ το ρούχο του, άλλος δόξαζε το Θεό. Μάταια τα τουρκιά τους χτυπούσανε με τα ραβδιά και τους κλωτσούσανε. Ο αγάς πρόσταξε να τους βαρέσουνε στα καλά, κι οι τούρκοι βάνανε τις φωνές και πέσανε με γυμνά σπαθιά απάνου στους χριστιανούς. Οι κακόμοιροι οι χριστιανοί σκορπίσανε φωνάζοντας «Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον» κι άλλος έχασε το φανάρι του, άλλος το ραβδί του, άλλος τα παπούτσια του, άλλος το καλπάκι του...».
Μαρτύρησε ο άγιος στις 26 Νοεμβρίου 1807.
Το λείψανό του διέταξε ο αγάς να το ρίξουν σ’ ένα από τα ξερονήσια της περιοχής, τη Νησοπούλα, όπου το έθαψαν οι χριστιανοί. Μετά από χρόνια έγινε, η ανακομιδή των λειψάνων του και κατατέθηκαν στο ναό του Αγίου Γεωργίου.
Κάθε χρόνο γινόταν μεγάλη πανήγυρις την ημέρα αυτή στο Αϊβαλί μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή (1922). Από τότε σαν πρόσφυγας ο άγιος Γεώργιος γιορτάζεται από τους Αϊβαλιώτες στη Μυτιλήνη στους δυο προσφυγικούς ναούς του Άγιου Νικολάου, του Αγίου Γεωργίου και στην Κοινότητα των Νέων Κυδωνιών, όπου ο ναός έγινε στο όνομα του Αγίου Γεωργίου του Χιοπολίτου, και συγκαταλέγεται μετά των εν Λέσβω Αγίων. Αργότερα ο ευλαβέστατος ιερομόναχος Θεολόγος Σακαλής μπόρεσε και έφερε από το Αϊβαλί μικρό τεμάχιο λειψάνου του Αγ. Γεωργίου.
Το ασημένιο περικάλυμμα της άγιας κάρας του αγίου πουλήθηκε απ' τους Τούρκους σε κάποιο Γερμανό και αυτός το μεταπούλησε σε χριστιανό, που το δώρησε στο Μουσείο Μπενάκη, όπου και βρίσκεται σήμερα.
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Πληθύς Κυδωνιαίων εν ωδαίς ευφημήσωμεν
ημών τον πολιούχον και της Χίου το καύχημα,
της πίστεως πρόμαχον θερμόν,
Γεώργιον οπλίτην τον στερρόν
επλάκη γαρ γενναίως τω δυσμενή
και τούτον κατηκόντισεν·
όθεν εν ουρανοίς στεφηφορών
μάρτυσι συναγάλλεται
και ημίν εξευμενίζεται τον μόνον φιλάνθρωπον.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Γ. Π. ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
πηγή
Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012
ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ
1. Διαβάζουμε στη Βιογραφία του: "...Ανήσυχοι οι Νεαπολίτες (που περίμεναν να επιστρέψει ο άγιος απο γειτονικό χωριο που είχε παει και δεν επέστρεφε-τον είχαν σκοτώσει οι Τουρκοι) βγήκαν σε αναζήτησή του.Βρήκαν το άγιο σώμα του άψυχο στο δρόμο μεταξύ των δυο χωριών και την τιμία κεφαλή και θρηνώντας και κλαίγοντας για τον σκληρό θάνατο του ποιμένα τους τον κήδευσαν επιτόπου βιαστικά, φοβούμενοι τη μανία των Αγαρηνών. Πάνω στον τάφο μια πέτρα έφερε την απλή επιγραφή : «Ιερεύς Γεώργιος»
Πέρασε έτσι αρκετός καιρός, όταν μια νύκτα ο άγιος ιερομάρτυς εμφανίζεται σε όραμα σε μια ευλαβή χήρα διηγούμενος τα όσα συνέβησαν και προτρέποντάς την να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφεί. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος.
Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ονόματι Νεόφυτο, γιο του επίσης ιερέα Βασιλείου, συνεφημερίου του αγίου, σπεύδουν και ανασκάπτουν τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Ω, του θαύματος! Το λείψανο του Αγίου υπάρχει σώο και ακέραιο διαχέοντας ουράνια ευωδία και Χάρη! Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια και δέος, το τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του π. Νεοφύτου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί. Εκεί προσέρχονταν πάρα πολλοί, ντόπιοι και ξένοι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του.
Αρχίζουν να τελούνται θαύματα. Ασθένειες και αναπηρίες θεραπεύονται, άτεκνοι αποκτούν παιδιά, ψυχικά νοσήματα εξαφανίζονται, ακόμη και για ανομβρία καταφεύγουν στον Άγιο οι Νεαπολίτες, για να δουν σε λίγη ώρα την ευλογημένη βροχή να πέφτει δυνατή. Όλοι ομολογούσαν πόσο θαυματουργός αναδείχτηκε ο Άγιος Γεώργιος!
Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν και οι Έλληνες της Καππαδοκίας για την ελεύθερη Ελλάδα παίρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι θεωρούσε πολυτιμότερο. Ο τότε εφημέριος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεωρώντας πρώτο του καθήκον την ασφαλή μεταφορά του θαυματουργού και άφθαρτου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, το μετέφερε από την παραλία της Μερσίνης με ατμόπλοιο στην Αττική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, η οποία όμως κόπασε με θαύμα του Αγίου (Το θαυμα είναι πως επι κάποιες συνεχόμενες μέρες κάθε βράδυ εμφανιζόταν στο πλοίο ένας Ιερωμένος και θυμίαζε το χωρο που φυλλασόταν το σκήνωμα του Αγίου. Ο Κυβερνήτης νομίζοντας πως είναι ο πατηρ Ιγνάντιος του εκανε παρατηρησεις να μην θυμιατιζει το βραδυ γιατι φοβοτουσαν οι ναυτες. Ο πατηρ Ιγνάντιος απάντησε - και έτσι ήταν-πως όλα αυτα τα βραδυα κοιμόταν γιατι ήταν κουρασμενος απο την ταλαιπωρία.Του είπε ομως πως στο πλοίο φυλλάσοταν το λείψανο του Αγιου Γεωργίου του Νεαπολίτου οπότε και άναψαν καντήλι στο χώρο. Κάποια στιγμη, κατα τη διαρκεια του ταξιδιού έγινε φοβερη θαλασσοταραχή κατα την οποία αναποδογύρισε το λείψανο του αγίου. Μόλις το εβαλαν στη θέση του, αμεσως η θάλασσα γαλήνεψε).
Στην Αττική το ιερό λείψανο παραδόθηκε στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν με ευλάβεια στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Από τότε άπειρα είναι τα θαύματα και οι ιάσεις που ενεργεί ο Άγιος Γεώργιος σε όσους με πίστη επικαλούνται το όνομά του."
2. Νεοκόρος στην εκκλησία του αγίυ Ευσταθίου μου είχε πει εμένα όταν τον ρώτησα για τον άγιο (το 2000) πως πρόσφατα τότε (ίσως και μεσα στο 2000) δικηγόρος που δεν είχε παιδιά ερχόταν κάθε μέρα στην εκκλησία και αναβε κάθε φορά μια λαμπάδα στον άγιο για να πετυχει το ποθούμενο, πράγμα που γρήγορα εκπληρωθηκε.
Πέρασε έτσι αρκετός καιρός, όταν μια νύκτα ο άγιος ιερομάρτυς εμφανίζεται σε όραμα σε μια ευλαβή χήρα διηγούμενος τα όσα συνέβησαν και προτρέποντάς την να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφεί. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος.
Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ονόματι Νεόφυτο, γιο του επίσης ιερέα Βασιλείου, συνεφημερίου του αγίου, σπεύδουν και ανασκάπτουν τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Ω, του θαύματος! Το λείψανο του Αγίου υπάρχει σώο και ακέραιο διαχέοντας ουράνια ευωδία και Χάρη! Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια και δέος, το τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του π. Νεοφύτου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί. Εκεί προσέρχονταν πάρα πολλοί, ντόπιοι και ξένοι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του.
Αρχίζουν να τελούνται θαύματα. Ασθένειες και αναπηρίες θεραπεύονται, άτεκνοι αποκτούν παιδιά, ψυχικά νοσήματα εξαφανίζονται, ακόμη και για ανομβρία καταφεύγουν στον Άγιο οι Νεαπολίτες, για να δουν σε λίγη ώρα την ευλογημένη βροχή να πέφτει δυνατή. Όλοι ομολογούσαν πόσο θαυματουργός αναδείχτηκε ο Άγιος Γεώργιος!
Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν και οι Έλληνες της Καππαδοκίας για την ελεύθερη Ελλάδα παίρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι θεωρούσε πολυτιμότερο. Ο τότε εφημέριος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεωρώντας πρώτο του καθήκον την ασφαλή μεταφορά του θαυματουργού και άφθαρτου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, το μετέφερε από την παραλία της Μερσίνης με ατμόπλοιο στην Αττική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, η οποία όμως κόπασε με θαύμα του Αγίου (Το θαυμα είναι πως επι κάποιες συνεχόμενες μέρες κάθε βράδυ εμφανιζόταν στο πλοίο ένας Ιερωμένος και θυμίαζε το χωρο που φυλλασόταν το σκήνωμα του Αγίου. Ο Κυβερνήτης νομίζοντας πως είναι ο πατηρ Ιγνάντιος του εκανε παρατηρησεις να μην θυμιατιζει το βραδυ γιατι φοβοτουσαν οι ναυτες. Ο πατηρ Ιγνάντιος απάντησε - και έτσι ήταν-πως όλα αυτα τα βραδυα κοιμόταν γιατι ήταν κουρασμενος απο την ταλαιπωρία.Του είπε ομως πως στο πλοίο φυλλάσοταν το λείψανο του Αγιου Γεωργίου του Νεαπολίτου οπότε και άναψαν καντήλι στο χώρο. Κάποια στιγμη, κατα τη διαρκεια του ταξιδιού έγινε φοβερη θαλασσοταραχή κατα την οποία αναποδογύρισε το λείψανο του αγίου. Μόλις το εβαλαν στη θέση του, αμεσως η θάλασσα γαλήνεψε).
Στην Αττική το ιερό λείψανο παραδόθηκε στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν με ευλάβεια στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Από τότε άπειρα είναι τα θαύματα και οι ιάσεις που ενεργεί ο Άγιος Γεώργιος σε όσους με πίστη επικαλούνται το όνομά του."
2. Νεοκόρος στην εκκλησία του αγίυ Ευσταθίου μου είχε πει εμένα όταν τον ρώτησα για τον άγιο (το 2000) πως πρόσφατα τότε (ίσως και μεσα στο 2000) δικηγόρος που δεν είχε παιδιά ερχόταν κάθε μέρα στην εκκλησία και αναβε κάθε φορά μια λαμπάδα στον άγιο για να πετυχει το ποθούμενο, πράγμα που γρήγορα εκπληρωθηκε.
Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2012
Ιερά Μονή Συμβούλου Χριστού ή Αγίου Γεωργίου Σύμβουλα
Η Ιερά Μονή Συμβούλου Χριστού είναι μια από τις αρχαιότερες Μονές της Κύπρου εφόσον ανάγεται περίπου τον 6o με 7o αιώνα μΧ. Κατά μια εκδοχή η Μονή πήρε το όνομα της από το αγιογραφικό χωρίο του προφήτη Ησαΐα «και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής Άγγελος θαυμαστός Σύμβουλος». (Ησ. θ'. 6). Μια άλλη εκδοχή για την ονομασία της Μονής είναι το γεγονός ότι στο χώρο αυτό γίνονταν συμβούλια των επισκόπων των τοπικών Εκκλησιών της Κύπρου. Οι συχνές όμως αραβικές επιδρομές κατά τον 9ο αιώνα έπληξαν σοβαρά την μονή με αποτέλεσμα την λεηλασία και καταστροφή της μονής και την απάνθρωπη σφαγή των ενασκούμενων μοναχών.
Η θαυμαστή και δυναμική παρουσία του αγίου ένδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου τα τελευταία χρόνια, στο όνομα του οποίου ήταν αφιερωμένη μία από τις εκκλησίες της αρχαίας μονής, έφερε και πάλι στην επιφάνεια τον ερειπωμένο και ξεχασμένο αυτό χώρο. Δια μέσου πολλών αποκαλύψεων και θαυμάτων, ο άγιος Γεώργιος ανακαινίζει και καθιστά το ιερό προσκύνημα, πηγή πνευματικής οικοδομής για πλήθη πιστών, που συρρέων από κάθε γωνιά της νήσου και αποκομίζουν υγεία ψυχής και σώματος.
Με τη βοήθεια του Θεού και την πατρική καθοδήγηση και επίβλεψη του πνευματικού πατρός της μονής Μητροπολίτου Λεμεσού Κ. Αθανασίου, έχει κατορθωθεί η αποπεράτωση της πρώτης πτέρυγας της μονής και η επάνδρωσή της από μία ομάδα μοναχών εκ της μονής Παναγίας του Μαχαιρά. Με αυτό τον τρόπο, ο θαυμαστός Σύμβουλος Ιησούς Χριστός, αποκαθιστά και πάλι το μοναστήρι Του ως τόπον αδιαλείπτου λατρείας και δοξολογίας του αγίου ονόματός Του, αλλά και ως τόπο θεραπείας, αγιασμού και σωτηρίας όχι μόνο των ενασκουμένων στη μονή μοναχών, αλλά και όλων των προσερχομένων ευλαβών χριστιανών.
Η θαυμαστή και δυναμική παρουσία του αγίου ένδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου τα τελευταία χρόνια, στο όνομα του οποίου ήταν αφιερωμένη μία από τις εκκλησίες της αρχαίας μονής, έφερε και πάλι στην επιφάνεια τον ερειπωμένο και ξεχασμένο αυτό χώρο. Δια μέσου πολλών αποκαλύψεων και θαυμάτων, ο άγιος Γεώργιος ανακαινίζει και καθιστά το ιερό προσκύνημα, πηγή πνευματικής οικοδομής για πλήθη πιστών, που συρρέων από κάθε γωνιά της νήσου και αποκομίζουν υγεία ψυχής και σώματος.
Με τη βοήθεια του Θεού και την πατρική καθοδήγηση και επίβλεψη του πνευματικού πατρός της μονής Μητροπολίτου Λεμεσού Κ. Αθανασίου, έχει κατορθωθεί η αποπεράτωση της πρώτης πτέρυγας της μονής και η επάνδρωσή της από μία ομάδα μοναχών εκ της μονής Παναγίας του Μαχαιρά. Με αυτό τον τρόπο, ο θαυμαστός Σύμβουλος Ιησούς Χριστός, αποκαθιστά και πάλι το μοναστήρι Του ως τόπον αδιαλείπτου λατρείας και δοξολογίας του αγίου ονόματός Του, αλλά και ως τόπο θεραπείας, αγιασμού και σωτηρίας όχι μόνο των ενασκουμένων στη μονή μοναχών, αλλά και όλων των προσερχομένων ευλαβών χριστιανών.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου