Τοπικότητα, Εθνικότητα και Οικουμενικότητα κατά την Προϋπάντηση (Υπαπαντή) του Ιησού XC

Στις μέρες που πέρασαν, ανάμεσα σε πολλά γεγονότα, σημαδευτήκαμε ιδιαζόντως από δυο μικρά νησάκια στο Ανατολικό Αιγαίο. Το Ανατολικό Αιγαίο, από τότε που αποτελεί οιονεί σύνορο μεταξύ κρατών και όχι λίμνη μιας επικράτειας, στιγματίζεται από γεγονότα.

Νοτιοανατολικά του Αιγαίου πριν από 2000 χρόνια και κάτι ο σαράντα ημερών Ιησούς, πρωτότοκος γιος της Μαρίας, εφάρμοζε δια των γονέων του για άλλη μια φορά τον Ιουδαϊκό Νόμο, ώστε να τον υπερβεί. Η υπέρβασή του όμως αποτελεί και προσωπικό, μα και συλλογικό κατόρθωμα ομάδων, λαών και εθνών.

Σήμερα Κυριακή συμπίπτει (με το νέο ημερολόγιο) η γιορτή της Υπαπαντής (Προϋπάντησης) του Ιησού από τον πνευματοφόρο Συμεών* με την ελικοειδή Αναστάσιμη επιμονή των ορθοδόξων. Η έλλειψη υπέρβασης του Νόμου όμως σηματοδοτήθηκε καίρια:

● Στις 31 Γενάρη του 1996 σε μια εποχή που η κυβέρνηση Σημίτη έκανε τα πρώτα της βήματα, φέρνοντας Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα ένοπλης αντιπαράθεσης. Τότε ανασύρθηκαν ανασυρθούν νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος στρατιωτικού ελικοπτέρου.**

● Ο πνιγμός εννέα παιδιών και τριών γυναικών στα ανοιχτά της Λέρου, κοντά στοΦαρμακονήσι έδειξε την άλλη όψη του θανάτου. «…Αλιευτικό σκάφος στο οποίο επέβαιναν 28 άτομα (25 Αφγανοί και 3 Σύροι), μεταξύ των οποίων πολλά γυναικόπαιδα, ανατράπηκε και βυθίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 21 Ιανουαρίου 2014, στη θαλάσσια περιοχή του Φαρμακονησίου…»***

*******

Τα Ιεροσόλυμα αποτέλεσαν τον μοναδικό τόπο, και ο Ναός του Σολομώντα τον μοναδικό ναό, λατρείας των πιστών του ιστορικού λαού Ισραήλ. Εκεί συνέρρεαν, όχιμόνο από τις πόλεις και τα χωριά της Ιουδαίας, αλλά και απ’ όπου είχαν μεταναστευτικά διασκορπιστεί, για όλες τις «θρησκευτικές» γιορτές τους. Ανάμεσα σ’ αυτές το «σαράντισμα» και το ξεχώρισμα (αγιότητα) των «πρωτότοκων αγοριών» που παραδοσιακά συνέχιζαν τον μίτο της όλης κληρονομιάς. Ο Ιησούς δια των «γονέων» του, μετά την «Περιτομή», έπραξε κι αυτό.

Ας σημειώσουμε ορισμένα σημεία από το γεγονός (μια συνοπτική, αλλά ολική τοποθέτηση εδώ):

α) Πνευματοφόροι, αλλά μη «βαπτισμένοι»: Στο δημόσιο βάπτισμα του Ιησού στην ώριμη πλέον ηλικία των 30 ετών τον «περίμενε» ο ξεχωριστός, ξακουστός και «πνευματοφόρος» νεαρός Ιωάννης. Στο σαράντισμα, τον περίμενε ο ξεχωριστός, ως «δίκαι­ος καὶ εὐ­λα­βής», ο υπερήλικας ιερέας, αλλά ομοίως «πνευματοφόρος» άνθρωπος Συμεών: «…καὶ Πνεῦ­μα ἦν ἅ­γι­ον ἐπ᾿ αὐ­τόν· καὶ ἦν αὐ­τῷ κε­χρη­μα­τι­σμέ­νον ὑ­πὸ τοῦ Πνεύ­μα­τος τοῦ ἁ­γί­ου μὴ ἰ­δεῖν θάνα­τον πρὶν ἢ ἴ­δῃ τὸν Χρι­στὸν Κυ­ρί­ου…».

Αν και είναι εμφανείς οι διαφορές σηματοδότησης μεταξύ Υπαπαντής και Βαπίσματος του Ιησού, αφού το σήμερα εορταζόμενο γεγονός γίνεται ημι-δημόσια (οικογενειακά) και η συνάντηση-προϋπάντηση (υπαπαντή) γίνεται με σχετικά άσημο άνθρωπο του λαού, το σημαντικό είναι το κοινό στοιχείο. Τόσο ο Ιωάννης, όσο και ο Συμεών είναι πνευματοφόροι, αν και δεν έχουν την βούλα του χριστιανικού βαπτίσματος στο … νερό. Γι’ αυτό θέλει μεγάλη προσοχή από μέρους μας και μεγάλη διάκριση η στάση μας για πρόσωπα, σε κάθε τόπο και κάθε χρόνο, πέρα από την θεσμική και τυπική φάση την οποία περνούν, αφού το Πνεύμα «όπου θέλει πνεί».

2) Το πρόσωπο των λαών, η αποκάλυψη των εθνών και η φανέρωση του νέου Ισραήλ: Ο Συμεών, στη ρήση την οποία κάθε (ορθόδοξος) χριστιανός Ιερέας συχνά αναφωνεί, θέτει με λίγες λέξεις όλο το πλέγμα τοπικότητας και οικουμενικότητας από τη μια και όλη τη σχέση βιολογικής-πολιτισμικής εθνικότητας και νέου οικουμενικού Έθνους-Γένους, που αποτελεί δυνάμει η Εκκλησία.

Οι οφθαλμοί του Συμεών είδαν αυτό το σωτήριο γεγονός που ετοίμασε ο Θεός, «ὃ ἡτοί­μα­σας», δηλαδή την ενσάρκωση και ενανθρώπιση του Θεού Λόγου. Δεν πρόκειται εδώ για «Νόμο», αλλά για «Πρόσωπο», που ενώνει δυναμικά τα «διεστώτα». Και αποτελεί Πρόσωπο και όχι «Θεσμό», διότι αυοπροσώπως ο Θεός επιδιώκει να βρεθεί σε σχέση με κάθε ιστορικό προσωπικό ή συλλογικό υποκείμενο όλων των λαών, ανεξαρτήτως ιδιατεροτήτων: «ὃ ἡ­τοί­μα­σας κα­τὰ πρό­σω­πον πάν­των τῶν λα­ῶν».

Μέσα απ’ αυτές τις κατά πρόσωπο σχέσεις ο ιστορικός, αλλά και αναστημένος Ιησούς, αναδεικνύεται φυσικά σε «Φῶς εἰς ἀ­πο­κά­λυ­ψιν ἐ­θνῶν», αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και ξεχωρίζει ό,τι σημαντικό έχουν να επιδείξουν οι διαχρονικοί πολιτισμοί των εθνών. Έτσι δεν υφίσταται για τον Ιησού (και την Εκκλησία Του) φυλετικά ή εθνικά «περιούσιος λαός», αλλά «πάντα τα Έθνη» δύνανται να συναποτελέσουν το νέο οικουμενικό και δια-ιστορικόνέο γένος-έθνος των μη δήθεν πιστών Του. Η συνέχιση επομένως της ρήσης «καὶ δό­ξαν λα­οῦ σου Ἰσραήλ» του Συμεών έτσι πρέπει να νοηθεί. Η δόξα-φανέρωση όχι μόνο του παλαιού, όσο και του νέου Ισραήλ, πραγματοποιείται όταν τελικά ο Ιησούς γίνει στους λαούς «Φῶς εἰς ἀ­πο­κά­λυ­ψιν ἐ­θνῶν».

3) Ο Ιησούς σημείο και άξονας διαχωρισμών: Ο Συμεών φαίνεται να απαντά προθύστερα στο ερώτημα του Ιησού στους μαθητές μετά από πολλά χρόνια: «…Τι να με λέγουσιν οι άνθρωποι;…». Η φράση του αβάπτιστου πνευματοφόρου γέροντα «…Ἰδοὺοὗτος κεῖ­ται εἰς πτῶ­σιν καὶ ἀνάστασιν πολ­λῶν ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ὴλ καὶ εἰς σημεῖ­ονἀντιλεγόμε­νον…» είναι ξακουστή. Αν ο Ισραήλ δεν είναι μόνο ο ιστορικός, αλλά και η συνολική ιστορική Εκκλησία, κατανοούμε σε ποιους αναφέρεται. Αναφέρεται πρωτίστων σε όσους είμαστε βαπτισμένοι στο νερό – «εν ύδατι», αλλά δεν είμαστε ακόμα στο Πνεύμα – «εν πνεύματι»…

Και όπως οι πρώτοι πνευματοφόροι άνθρωποι (Αδάμ και Εύα) γεύτηκαν την πτώση από τον δρόμο της τελειότητας-αγιότητας, ας φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί σε μας, ιδίως όταν ακόμα είναι άπιαστο το …«πνευματοφόροι». Και αντίθετα. Άνθρωποι του λαού, βιοπαλαιστές και κοινωνικοί αγωνιστές που δεν μας γεμίζουν το μάτι, ή ακόμα κάποια δημόσια πρόσωπα που θεωρούνται θρησκευτικά «απόβλητα», μπορούν να βρεθούν σε «ἀνάστασιν πολ­λῶν ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ὴλ». Επομένως, το «…καὶ εἰς σημεῖ­ον ἀντιλεγόμε­νον…», αξίζει να υπογραμμισθεί ότι δεν αφορά πρωτίστως τους «θύραθεν», αλλά των «εντός της αυλής»… και «ο νοών νοείτο»…

4) Οι επτάδες της προφήτιδας Άννας: Ας τολμήσουμε να ακουμπήσουμε για λίγο και την εισχώρηση στην σημερινή περικοπή και μιας γυναίκας, την οποία συχνά ξεχνούμε στην εορτή της Υπαπαντής. Η γυναίκα που κάνει την δυναμική εμφάνισή της την ίδια ώρα και στον ίδιο τόπο «…καὶ ἐ­λά­λει πε­ρὶ αὐ­τοῦ πᾶσι τοῖς προσ­δε­χο­μέ­νοις λύ­τρω­σιν ἐν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ…». Όσοι λοιπόν αναζητούν τη λύτρωση από τη δυστυχία και αναζητούν και την ολοκλήρωση, ευτυχία και τελειότητα, μπορούν να ακούσουν, όχι μόνο τις υπογραμμίσεις του γέροντα Συμεών, αλλά και την βεβαιότητα της γερόντισας προφήτιδας. Στην κενή θέση λοιπόν του Αδάμ και της Εύας έχουμε σήμερα τον Συμεών και την Άννα: «Βουληθείς ο πλαστουργός, ίνα σώση τον Αδάμ, μήτραν ώκησε την σήν της παρθένου και αγνής».

Η ηλικία της Άννας, που αναφέρεται στη σημερινή περικοπή, με βάση την Αλεξανδρινή σχολή, δεν μπορεί να είναι τυχαία: «…καὶ αὐ­τὴ χή­ρα ἕ­ως ἐ­τῶν ὀ­γδο­ή­κον­τα τεσ­σά­ρων,…». Ο αριθμός 84 αποτελεί γινόμενο της επτάδας με την δωδεκάδα: 84=12.7, δηλαδή η ηλικία της Άννας είναι γινόμενο δώδεκα επτάδων. Επειδή δυο επτάδες κάνουν δεκατέσσερα, θα μπορούσε να γραφεί: 84=6.14, δηλαδή η ηλικία της αποτελεί γινόμενο έξι δεκατετράδων ετών.

Ο αριθμός «14» δεν είναι τυχαίος. Αποτελεί το γινόμενο 2 επτάδων (14=2.7), δηλαδή του αριθμού που σηματοδοτεί την τελειότητα στον ιστορικό χρόνο (7 δημιουργικές ημέρες). Ταυτόχρονα στο γενεαλογικό δένδρο του Ιησού στον Ματθαίο έχουμε τρεις δεκατετράδες, δηλαδή 6 επτάδες γενεών: «Επί της παραπάνω γενεαλογίας αναφέρεται ότι από Αβραάμ μέχρι Βασιλέως Δαυίδ μεσολάβησαν γενεές δεκατέσσερις, από δε Δαυίδ μέχρι μετοικεσίας της Βαβυλώνας, που συνέβη επί Ιεχονία, επίσης γενεές 14 και από της μετοικεσίας έως Ιησού Χριστού ακόμα 14 γενεές (γενεαί δεκατέσσαρες)…». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η 7η επτάδα γενεών αποτελεί η προ Αβραάμ ανθρωπότητα,οπότε ο Ιησούς εγκαινιάζει την «ογδόη ημέρα», την «ογδόη γενεά», δηλαδή το Νέο Ισραήλ.

Η ηλικία της Άννας αποτελείται 6 δεκατετράδες και μπορεί να δείχνει κάτι ανάλογο με τις 6 επτάδες του Ματθαίου. Εάν όμως δούμε τον 84 ως 12 επτάδες μπορούμε να φωτίσουμε λίγο ακόμα την αναφορά. Η μια απ’ αυτές τις επτάδες είχε βιολογικά και τυπικά κοινωνικά χαρακτηριστικά «ζή­σα­σα με­τὰ ἀν­δρὸς ἔ­τη ἑ­πτὰ ἀ­πὸ τῆς παρ­θε­νί­ας αὐ­τῆς». Πριν και μετά, στις 13 επτάδες ηλικίας, έζησε ως παρθένα και χήρα ως ασκήτρια: «ἣ οὐκ ἀ­φί­στα­το ἀ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ροῦ νηστείαις καὶ δε­ή­σε­σι λα­τρεύ­ου­σα νύ­κτα καὶἡ­μέ­ραν…».

Στο πρόσωπό της έχουμε την ενότητα άσκησης και γάμου, προσωπικού και συλλογικού υποκειμένου. Και με αυτή την προϋπόθεση φτάνει στα 84 χρόνια της να κηρύττει οικουμενικά τον ερχόμενο Ιησού του «8». 84=12.7. Οι 12 επτάδες αποτελούν το οικουμενικό κήρυγμα, αφού 12=3.4, δηλαδή κήρυξη της Τριάδας στα Τέσσερα σημεία του Ορίζοντα…

Παράρτημα

* ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ τῆς ἑ­ορ­τῆς, Λου­κᾶ (β´ 22-40)

«Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἀ­νή­γα­γον o­ἱ γο­νεῖς τὸ παι­δί­ον Ἰ­η­σοῦν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα πα­ρα­στῆ­σαι τῷ Κυ­ρί­ῳ, κα­θὼς γέ­γρα­πται ἐν νό­μῳ Κυ­ρί­ου ὅ­τι πᾶν ἄρ­σεν δι­α­νοῖ­γον μή­τραν ἅγιον τῷ Κυ­ρί­ῳ κλη­θή­σε­ται, καὶ τοῦ δοῦ­ναι θυ­σί­αν κα­τὰ τὸ εἰ­ρη­μέ­νον ἐν τῷ νό­μῳ Κυρίου, ζεῦ­γος τρυ­γό­νων ἢ δύ­ο νε­οσ­σοὺς πε­ρι­στε­ρῶν.

Καὶ ἰ­δοὺ ἦν ἄν­θρω­πος ἐν Ἱερο­σο­λύ­μοις ᾧ ὄ­νο­μα Συ­με­ών, καὶ ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος δίκαι­ος καὶ εὐ­λα­βής, προσδεχόμε­νος πα­ρά­κλη­σιν τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, καὶ Πνεῦ­μα ἦν ἅ­γι­ον ἐπ᾿ αὐ­τόν·καὶ ἦν αὐ­τῷ κε­χρη­μα­τι­σμέ­νον ὑ­πὸ τοῦ Πνεύ­μα­τος τοῦ ἁ­γί­ου μὴ ἰ­δεῖν θάνα­τον πρὶν ἢ ἴ­δῃ τὸν Χρι­στὸν Κυ­ρί­ου.

Καὶ ἦλ­θεν ἐν τῷ Πνεύ­μα­τι εἰς τὸ ἱ­ε­ρόν· καὶ ἐν τῷ εἰ­σα­γα­γεῖν τοὺς γο­νεῖς τὸ παι­δί­ον Ἰησοῦν τοῦ ποι­ῆ­σαι αὐ­τοὺς κα­τὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νό­μου πε­ρὶ αὐ­τοῦ καὶ αὐ­τὸς ἐδέξατο αὐ­τὸν εἰς τὰς ἀγ­κά­λας αὐ­τοῦ καὶ εὐ­λό­γη­σε τὸν Θε­ὸν καὶ εἶ­πε·

Νῦν ἀ­πο­λύ­εις τὸν δοῦ­λόν σου, δέ­σπο­τα, κα­τὰ τὸ ῥῆ­μά σου ἐν εἰ­ρή­νῃ, ὅ­τι εἶ­δον οἱ ὀφθαλ­μοί μου τὸ σω­τή­ρι­όν σου, ὃ ἡ­τοί­μα­σας κα­τὰ πρό­σω­πον πάν­των τῶν λα­ῶν. Φῶς εἰςἀ­πο­κά­λυ­ψιν ἐ­θνῶν καὶ δό­ξαν λα­οῦ σου Ἰσραήλ. Καὶ ἦν Ἰ­ω­σὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐ­τοῦ θαυ­μά­ζον­τες ἐ­πὶ τοῖς λα­λου­μέ­νοις πε­ρὶ αὐ­τοῦ.

Καὶ εὐ­λό­γη­σεν αὐ­τοὺς Συ­με­ὼν καὶ εἶ­πεν πρὸς Μα­ρι­ὰμ τὴν μη­τέ­ρα αὐ­τοῦ· Ἰδοὺ οὗτος κεῖ­ται εἰς πτῶ­σιν καὶ ἀνάστασιν πολ­λῶν ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ὴλ καὶ εἰς ση­μεῖ­ον ἀντιλεγόμε­νον. Καὶ σοῦ δὲ αὐ­τῆς τὴν ψυ­χὴν δι­ε­λεύ­σε­ται ῥομ­φαί­α, ὅ­πως ἂν ἀποκαλυ­φθῶ­σιν ἐκ πολ­λῶν καρ­δι­ῶν διαλο­γι­σμοί.

Καὶ ἦν Ἅν­να προ­φῆ­τις, θυ­γά­τηρ Φα­νου­ήλ, ἐκ φυ­λῆς Ἀ­σήρ· αὕ­τη προ­βε­βη­κυῖ­α ἐν ἡμέ­ραις πολ­λαῖς, ζή­σα­σα με­τὰ ἀν­δρὸς ἔ­τη ἑ­πτὰ ἀ­πὸ τῆς παρ­θε­νί­ας αὐ­τῆς, καὶ αὐ­τὴ χή­ρα ἕ­ωςἐ­τῶν ὀ­γδο­ή­κον­τα τεσ­σά­ρων, ἣ οὐκ ἀ­φί­στα­το ἀ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ροῦ νηστείαις καὶ δε­ή­σε­σι λα­τρεύ­ου­σα νύ­κτα καὶ ἡ­μέ­ραν·

καὶ αὕ­τη αὐ­τῇ τῇ ὥ­ρᾳ ἐ­πι­στᾶ­σα ἀν­θω­μο­λο­γεῖ­το τῷ Κυ­ρί­ῳ καὶ ἐ­λά­λει πε­ρὶ αὐ­τοῦ πᾶσι τοῖς προσ­δε­χο­μέ­νοις λύ­τρω­σιν ἐν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Καὶ ὡς ἐ­τέ­λε­σαν πάν­τα τὰ κα­τὰ τὸν νό­μον Κυ­ρί­ου, ὑ­πέ­στρε­ψαν εἰς τὴν Γα­λι­λαί­αν εἰς πό­λιν ἑ­αυ­τῶν Να­ζα­ρέτ.

Τὸ δὲ παι­δί­ον ηὔ­ξα­νε καὶ ἐ­κρα­ται­οῦ­το πνεύ­μα­τι πλη­ρού­με­νον σο­φί­ας, καὶ χά­ρις Θεοῦ ἦνἐπ᾿ αὐ­τό.»

** Η Κρίση των Ιμίων

«…Αργότερα θα ανασυρθούν νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν. Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Η επίσημη άποψη του ελληνικού κράτους ήταν ότι το σκάφος κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου. Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε είτε από το Τουρκικό Ναυτικό είτε από τους τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί και ότι το γεγονός αποκρύφθηκε, προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες σε γενικευμένη σύρραξη ή ακόμα και σε πόλεμο…»

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/209#ixzz2s9jLcqum

*** Κατηγορούν το λιμενικό για τον πνιγμό μεταναστών

«Όταν συνέβη το τραγικό περιστατικό το σκάφος ρυμουλκούνταν από το Λιμενικό προς την Τουρκία αποκαλύπτουν μάρτυρες στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες…».

Από:http://manitaritoubounou.wordpress.com/