ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Tῆς Τυροφάγου: Ματθ. ς΄ 14-21

E ἶπεν ὁ Κύριος· ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παρα­πτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐ­ράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ ­παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀ­­­φήσει τὰ παραπτώματα ὑ­­­μῶν. Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ ­γίνεσθε ὥσπερ οἱ ­ὑποκριταὶ σκυθρω­ποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσ­ωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ­ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀν­­­θρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ ­θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυ­ροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀ­φανί­­ζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυ­ρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐ­­­­δὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

1. Ἡ Κυριακὴ τῆς συγχωρήσεως

Καθὼς ἀπὸ αὔριο εἰσερχόμαστε στὸ «στάδιον τῶν ἀρετῶν», τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς μεταφέρει τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου γιὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα, ποὺ εἶναι συνυφασμένα μὲ τὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς: τὴ συγχώρηση, τὴ νηστεία καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. 

Ὅταν ὁ Κύριος δίδασκε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴ γνωστὴ «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία» Του, ἀφοῦ ἔδωσε ὡς ὑπόδειγμα προσευχῆς τὸ «Πάτερ ἡμῶν», στὴ συνέχεια ὑπογράμμισε τὴν ἀνάγ­κη νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἀδελφούς μας. ­Διότι, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς εἶπε, ἐὰν συγχωρήσετε τὰ ἁμαρτήματα ποὺ σᾶς ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, ὁ Πατέρας σας ὁ Οὐράνιος θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά σας ἁμαρτήματα. «Ἐὰν μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν»· ἐὰν ὅμως δὲν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἁμάρτησαν ἀπέναντί σας, οὔτε ὁ ­Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τὶς δικές σας ἁμαρτίες πρὸς Αὐτόν. 

Εἶναι σαφὴς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ νὰ συγχωρήσει ὁ Θεὸς τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα ἁμαρτήματά μας εἶναι νὰ μάθουμε κι ἐμεῖς νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους γιὰ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τους, μὲ τὶς ὁποῖες ἴσως μᾶς ἔβλαψαν ἢ μᾶς ἀδίκησαν. Ὁπωσδήποτε ἐκ πρώτης ὄψεως αὐτὸ δὲν εἶναι εὔκολο. Ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πληγωμένη μας ἀξιοπρέπεια, τὰ προσωπικά μας συμφέροντα, ἴσως καὶ μὲ τὸ δίκαιο. Ὡστόσο, ἡ δική μας ὑποχώρηση καὶ ἡ συγχώρηση τοῦ ἀδελφοῦ μας δὲν εἶναι ἀδυναμία καὶ ἥττα. Ἀντιθέτως εἶναι μέγα προνόμιο, διότι μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος ἔδειξε τόση ἀγάπη σ’ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀχάριστους ἀνθρώπους. Εἶναι καὶ νίκη μεγάλη, διότι ὑπερνικοῦμε τὰ τείχη ποὺ ὑψώνει ὁ ἐγωισμός μας καὶ κατατροπώνουμε τὸν παμπόνηρο διάβολο ποὺ ὑποθάλπει κάθε διχόνοια καὶ διαίρεση. 

Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία ὀνόμασε τὸν πρῶτο ­Κατανυκτικὸ Ἑσπερινὸ ποὺ τελεῖται κατὰ τὴ σημερινὴ Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς τὸ ἀπόγευμα, ὡς «Ἑσπερινὸ τῆς Συγχωρήσεως». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μᾶς καλεῖ νὰ ξεκινήσουμε τὸν πνευματικὸ ἀγώνα τῆς Σαρακοστῆς ἀγαπημένοι καὶ συγχωρημένοι μεταξύ μας, ὥστε ἡ προσευχή μας νὰ εἶναι εὐάρεστη στὸ Θεό.

2. Ὄχι γιὰ τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων

Ὡστόσο ὁ Κύριος συνέχισε τὴ διδασκαλία Του:

Ὅταν νηστεύετε, εἶπε, νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποὶ καὶ περίλυποι σὰν τοὺς ὑποκριτές. Διότι αὐτοὶ ἀλλοιώνουν τὰ πρόσωπά τους καὶ παίρνουν τὴν ὄψη καὶ τὴν ἔκφραση ἀνθρώπου καταβεβλημένου ἀπὸ τὶς στερήσεις, γιὰ νὰ φανοῦν στοὺς ἀνθρώπους ὅτι νηστεύουν. «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν»· αὐτοὶ ἔλαβαν ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ἀμοιβή τους ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων. 

Ἐσὺ ὅμως ὅταν νηστεύεις, ἄλειψε τὸ κεφάλι σου, δηλαδὴ περιποιήσου τὰ μαλλιά σου, καὶ νίψε τὸ πρόσωπό σου, ὥστε νὰ φαίνεσαι χαρούμενος, καὶ νὰ μὴ φανεῖς στοὺς ἀνθρώπους ὅτι νηστεύεις «ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ». Κι ὁ Πατέρας σου ποὺ εἶναι βέβαια ἀόρατος, ἀλλὰ βρίσκεται παρὼν καὶ στὰ πιὸ κρυμμένα μέρη καὶ βλέπει, θὰ σοῦ ἀποδώσει τὴν ἀμοιβή σου στὰ φανερά. 

Μὴ μαζεύετε γιὰ τὸν ἑαυτό σας θησαυροὺς πάνω στὴ γῆ, ὅπου ὁ σκόρος καὶ ἡ φθορὰ τῆς σαπίλας ἢ τῆς σκουριᾶς τοὺς ἀφανίζουν, κι ὅπου οἱ κλέφτες κάνουν διάρρηξη καὶ τοὺς κλέβουν. 

«Θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐ­ρανῷ», μαζεύετε γιὰ τὸν ἑαυτό σας θησαυροὺς στὸν οὐ­ρα­νό, ὅπου οὔτε ὁ σκόρος οὔτε ἡ σαπίλα καὶ ἡ σκουριὰ ἀφανίζουν τοὺς ἀποθηκευμένους θησαυρούς σας, κι ὅπου οἱ κλέφτες δὲν κάνουν διάρρηξη οὔτε κλέβουν.

Πρέπει λοιπὸν νὰ θησαυρίζετε θησαυροὺς στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας προσκολλημένη στὸ Θεὸ καὶ στὰ οὐράνια. Διότι ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας. 

Οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ Κυρίου μᾶς βοηθοῦν νὰ διεισδύσουμε στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μας καὶ νὰ ἐξετάσουμε ἂν εἶναι σωστὰ προσανατολισμένη. Γιὰ παράδειγμα, ἄς ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας: Μήπως νηστεύω ὄχι γιὰ τὴν πνευματική μου ὠφέλεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποσπάσω τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων;... Τότε ὁ Θεὸς δὲν δέχεται τὴ νηστεία αὐτή. Διότι ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἅγια ἔργα, ὅπως ἡ προσευχή, ἡ νηστεία κι ἡ ἐλεημοσύνη, ἂν δὲν γίνονται μὲ ἁγνὰ καὶ ἀνιδιοτελὴ κίνητρα, ἀλλὰ μολύνονται ἀπὸ ἐγωιστικὴ διάθεση γιὰ προβολὴ καὶ ἐπίδειξη, τότε ἀποτελοῦν βδέλυγμα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ἀποδοκιμάζον­ται. Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας δέχεται καὶ ἐ­­παινεῖ ὅ,τι γίνεται μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη. Ἂς ἀγω­νιζόμαστε λοιπὸν γιὰ τὴν τήρηση τῶν ­θείων ἐντολῶν ὄχι μὲ σκοπὸ τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ τὴν οἰκοδομὴ τῶν ἀδελφῶν μας.