Κυριακή 5 Απριλίου 2015
Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ
Και τέτοια ήταν η φύση του λίθου μπροστά στο μνημείο του Ιησού. Δεν πρέπει να μετακινηθεί, πρέπει να μαρτυρεί για πάντα ότι εδώ ήταν το σώμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ, ενός αποτυχημένου επαναστάτη. Αλλά οι γυναίκες πηγαίνουν στο μνημείο και βρίσκουν τον λίθο να έχει μετακινηθεί. Δεν μπορούσε να υποφέρει για πάντα να παρατηρεί γεγονότα απ’ έξω και μαρασμό από μέσα. Ίσως και να σκεφτόμασταν ‘’Αχ και να μπορούσε να μιλήσει για ό,τι είδε! Αλλά είναι απλώς ένας λίθος, που δεν μπορεί να μιλήσει, να δει ή να πράξει.’’
Εδώ είναι το μεγαλύτερο λίθινο σημείο στο σύνολο της ιστορίας. Αλλά χρειαζόταν ωστόσο έναν μάρτυρα που να μιλήσει , μια ανθρώπινη ύπαρξη.
Οι γυναίκες πηγαίνουν πολύ πρωί και βρίσκουν το μνημείο κενό, τον λίθο μετακινημένο. Οι μαθητές τρέχουν γύρω, άλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά, και τότε: ’’Τότε οι μαθητές έφυγαν και γύρισαν στο σπίτι τους.’’ Με άλλα λόγια, δεν κάνουν τίποτα.
Αλλά μια απ’ αυτές τις γυναίκες στέκεται και κλαίει. Πιστή στη θύμηση του Ιησού, δεν τρέχει να φύγει. Τον συναντά, ξαφνιασμένη – ναι, αλλά και γεμάτη πίστη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα κλειδιά του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, το γεγονός της πίστης, και αυτή πιστεύει. Και μαρτυρεί.
Εκείνο που είδε ο λίθος στο μνημείο, κι εκείνο που άκουσαν αυτές εδώ οι πέτρες γύρω μας σήμερα, είναι ότι ο Ιησούς ανέστη εκ νεκρών. Αυτός μετακίνησε τον μεγαλύτερο λίθο που υπάρχει για καθέναν από εμάς, τον λίθο του θανάτου που μας λέει ότι έχουμε μόνο ένα σκοτεινό μέλλον ανυπαρξίας. Ο λίθος μετακινήθηκε και το φως της ζωής πλημμύρισε τη ζωή μας, τις εκκλησίες μας, η χαρά του Χριστού είναι ανάμεσά μας και μέσα μας, η βεβαιότητα της παντοτινής ζωής προσφέρθηκε σε όλους εκείνους που λένε ‘ναι’ : επειδή ο Χριστός αναστήθηκε.
Σε κάθε πόλη και χωριό σ’ αυτή τη χώρα, σχεδόν σε κάθε χώρα σε όλο τον κόσμο οι εκκλησίες στέκουν ως άφωνες ομολογίες της Ανάστασης. Στέκουν, αλλά όπως ο λίθος του μνημείου δεν μπορούν να μιλήσουν. Μόνο οι μάρτυρες μπορούν να μιλήσουν, και σύμφωνα με την αξιολόγηση του Θεού κανένας μάρτυρας δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός από έναν άλλον. Η Μαρία η Μαγδαληνή έγινε μάρτυρας εκείνου που η ίδια βίωσε: ‘’Είδα τον Κύριο’’.
Οι Καθεδρικοί Ναοί και οι εκκλησίες διηγούνται μεγάλα γεγονότα, αλλά χωρίς λόγια. Μάρτυρες είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον Χριστό· λαϊκοί ή κληρικοί, ηλικιωμένοι ή νέοι, γένη, πολιτική, σχέση των φύλων ή οτιδήποτε άσχετο – όλοι είναι εξίσου μάρτυρες. Η Ανάσταση έγινε, κι αυτό αλλάζει την οπτική μας για το σύμπαν. Άπαξ και έχουμε δει την πραγματικότητα του αναστημένου Ιησού τίποτα άλλο δεν μπορούμε να το βλέπουμε πια όπως πρώτα.
Για να μαρτυρήσει κάποιος πρέπει να είναι μάρτυρας. Ο Κόπτης Επίσκοπος της Αγγλίας μου είπε ότι οι Κόπτες Χριστιανοί που μαρτύρησαν στη Λιβύη τον περασμένο μήνα πέθαναν κηρύσσοντας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος. Είναι μάρτυρες, μια λέξη που σημαίνει και τα δύο, εκείνον που πεθαίνει για την πίστη του κι εκείνον που δίνει μαρτυρία για την πίστη. Υπήρξαν τόσο πολλοί μάρτυρες τον περασμένο χρόνο. Στο Maundy Thursday, εδώ και τρεις μέρες περί τους 150 Κενυάτες σκοτώθηκαν επειδή ήταν Χριστιανοί. Είναι μάρτυρες, χωρίς να το θελήσουν, άδικα, από μοχθηρία, και μαρτύρησαν και με τις δύο σημασίες της λέξης.
Οι χριστιανοί πρέπει να αντιστέκονται χωρίς βία στον διωγμό που υποφέρουν και να υποστηρίζουν κοινότητες υπό διωγμόν, με αγάπη και καλοσύνη και μεγαλοψυχία.
Ωστόσο και αυτοί οι μάρτυρες περιλαμβάνονται στην Ανάσταση : ο σκληρός θάνατός τους, η βαναυσότητα του διωγμού τους, ο ίδιος ο διωγμός τους υπερνικάται από τον ίδιο τον Χριστό στο πλάι τους επειδή μετέχουν στο πάθος του, στο πλάι τους επειδή αναστήθηκε από τους νεκρούς. Εξαιτίας της Ανάστασης του Χριστού από τους νεκρούς, η σκληρότητα υπερνικήθηκε, το κακό νικήθηκε, οι μάρτυρες βγήκαν νικητές.
Και όλοι αυτοί οι μάρτυρες στη μαρτυρία τους για την Ανάσταση δείχνουν εμάς και ρωτούν, ‘’ μέσα στην άνεσή σας, στα μεγάλα σας οικοδομήματα που κραυγάζουν χωρίς ήχο την πραγματικότητα του αναστημένου Ιησού, στις καλά οργανωμένες κοινωνίες σας, εσείς που έχετε ζήσει αυτές τις αρκετές δεκάδες ετών κάτω από κυβερνήσεις που δέχονται την αντίσταση, και που έχετε οδηγούς αυτούς που επιδιώκουν με εντιμότητα και ειλικρίνεια να υπηρετήσουν τον λαό, είστε ακόμη μάρτυρες;’’
Σήμερα είμαστε ακόμη μάρτυρες που λένε, ‘’ο Ιησούς ζει’’; Ο απόστολος Πέτρος λέει πως είμαστε λίθοι ζωντανοί : η Εκκλησία είναι μια σύναξη μαρτύρων (που μαρτύρησαν), μαρτύρων ( που καταθέτουν μαρτυρία) για την αγάπη και την καλοσύνη του Ιησού. Κάθε δράση που αναλαμβάνουμε, κάθε απραξία, κάθε συμφωνία, κάθε διαφωνία όπου η αγάπη υποστηρίζεται, καθετί που πράττουμε και λέμε, ή που μας συγκρατεί από την πράξη ή τον λόγο, καθετί μαρτυρεί. Ως ζώντες λίθοι στηρίζουμε ο ένας τον άλλον να δίνουμε μαρτυρία, όπως κάνουν οι λίθοι αυτού του Καθεδρικού ναού.
Το οικοδόμημα γύρω μας, που είναι το ίδιο ένα δώρο του Θεού, καίγεται από τη δόξα του Θεού όταν εμείς φλεγόμαστε από τη φωτιά της αγάπης του και διακηρύσσουμε ως μαρτυρία : αυτό που γράφει ο R.S.Thomas (1913-2000) για ένα εγκαταλειμμένο ξωκλήσι :
Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ
Σ’ αυτόν εδώ τον Καθεδρικό ναό, συχνά το βλέμμα μου σταματά στις πέτρες. Αυτές έχουν δει τα πάντα· από τις κραυγές των μοναχών γύρω από τον Θωμά κάτω στην κρύπτη, ως τους ολολυγμούς των σειρήνων στους βομβαρδισμούς. Τόσο πολλοί άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν, τόσο πολλές αλλαγές συνέβησαν, ωστόσο οι πέτρες δεν μετακινούνται. Έτσι είναι από τη φύση τους οι μεγάλες πέτρες, σημειώνουν μια τελικότητα, μια κατεστημένη θέση. Μας λένε ‘’εσείς μπορεί ν’ αλλάζετε, να ζείτε , να πεθαίνετε, αλλά εμείς είμαστε πέτρες, μια φορά που τοποθετηθήκαμε κάπου δεν μετακινούμαστε. Επαγρυπνούμε.’’ Οι πέτρες μιλούν σιωπηλά για χιλιετίες, από τους Stonehenge ως τις 10 Εντολές, μόνο που δεν είναι μαρτυρίες, αλλά μυστήρια – ή κανόνες.
Και τέτοια ήταν η φύση του λίθου μπροστά στο μνημείο του Ιησού. Δεν πρέπει να μετακινηθεί, πρέπει να μαρτυρεί για πάντα ότι εδώ ήταν το σώμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ, ενός αποτυχημένου επαναστάτη. Αλλά οι γυναίκες πηγαίνουν στο μνημείο και βρίσκουν τον λίθο να έχει μετακινηθεί. Δεν μπορούσε να υποφέρει για πάντα να παρατηρεί γεγονότα απ’ έξω και μαρασμό από μέσα. Ίσως και να σκεφτόμασταν ‘’Αχ και να μπορούσε να μιλήσει για ό,τι είδε! Αλλά είναι απλώς ένας λίθος, που δεν μπορεί να μιλήσει, να δει ή να πράξει.’’
Εδώ είναι το μεγαλύτερο λίθινο σημείο στο σύνολο της ιστορίας. Αλλά χρειαζόταν ωστόσο έναν μάρτυρα που να μιλήσει , μια ανθρώπινη ύπαρξη.
Οι γυναίκες πηγαίνουν πολύ πρωί και βρίσκουν το μνημείο κενό, τον λίθο μετακινημένο. Οι μαθητές τρέχουν γύρω, άλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά, και τότε: ’’Τότε οι μαθητές έφυγαν και γύρισαν στο σπίτι τους.’’ Με άλλα λόγια, δεν κάνουν τίποτα.
Αλλά μια απ’ αυτές τις γυναίκες στέκεται και κλαίει. Πιστή στη θύμηση του Ιησού, δεν τρέχει να φύγει. Τον συναντά, ξαφνιασμένη – ναι, αλλά και γεμάτη πίστη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα κλειδιά του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, το γεγονός της πίστης, και αυτή πιστεύει. Και μαρτυρεί.
Εκείνο που είδε ο λίθος στο μνημείο, κι εκείνο που άκουσαν αυτές εδώ οι πέτρες γύρω μας σήμερα, είναι ότι ο Ιησούς ανέστη εκ νεκρών. Αυτός μετακίνησε τον μεγαλύτερο λίθο που υπάρχει για καθέναν από εμάς, τον λίθο του θανάτου που μας λέει ότι έχουμε μόνο ένα σκοτεινό μέλλον ανυπαρξίας. Ο λίθος μετακινήθηκε και το φως της ζωής πλημμύρισε τη ζωή μας, τις εκκλησίες μας, η χαρά του Χριστού είναι ανάμεσά μας και μέσα μας, η βεβαιότητα της παντοτινής ζωής προσφέρθηκε σε όλους εκείνους που λένε ‘ναι’ : επειδή ο Χριστός αναστήθηκε.
Σε κάθε πόλη και χωριό σ’ αυτή τη χώρα, σχεδόν σε κάθε χώρα σε όλο τον κόσμο οι εκκλησίες στέκουν ως άφωνες ομολογίες της Ανάστασης. Στέκουν, αλλά όπως ο λίθος του μνημείου δεν μπορούν να μιλήσουν. Μόνο οι μάρτυρες μπορούν να μιλήσουν, και σύμφωνα με την αξιολόγηση του Θεού κανένας μάρτυρας δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός από έναν άλλον. Η Μαρία η Μαγδαληνή έγινε μάρτυρας εκείνου που η ίδια βίωσε: ‘’Είδα τον Κύριο’’.
Οι Καθεδρικοί Ναοί και οι εκκλησίες διηγούνται μεγάλα γεγονότα, αλλά χωρίς λόγια. Μάρτυρες είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον Χριστό· λαϊκοί ή κληρικοί, ηλικιωμένοι ή νέοι, γένη, πολιτική, σχέση των φύλων ή οτιδήποτε άσχετο – όλοι είναι εξίσου μάρτυρες. Η Ανάσταση έγινε, κι αυτό αλλάζει την οπτική μας για το σύμπαν. Άπαξ και έχουμε δει την πραγματικότητα του αναστημένου Ιησού τίποτα άλλο δεν μπορούμε να το βλέπουμε πια όπως πρώτα.
Για να μαρτυρήσει κάποιος πρέπει να είναι μάρτυρας. Ο Κόπτης Επίσκοπος της Αγγλίας μου είπε ότι οι Κόπτες Χριστιανοί που μαρτύρησαν στη Λιβύη τον περασμένο μήνα πέθαναν κηρύσσοντας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος. Είναι μάρτυρες, μια λέξη που σημαίνει και τα δύο, εκείνον που πεθαίνει για την πίστη του κι εκείνον που δίνει μαρτυρία για την πίστη. Υπήρξαν τόσο πολλοί μάρτυρες τον περασμένο χρόνο. Στο Maundy Thursday, εδώ και τρεις μέρες περί τους 150 Κενυάτες σκοτώθηκαν επειδή ήταν Χριστιανοί. Είναι μάρτυρες, χωρίς να το θελήσουν, άδικα, από μοχθηρία, και μαρτύρησαν και με τις δύο σημασίες της λέξης.
Οι χριστιανοί πρέπει να αντιστέκονται χωρίς βία στον διωγμό που υποφέρουν και να υποστηρίζουν κοινότητες υπό διωγμόν, με αγάπη και καλοσύνη και μεγαλοψυχία.
Ωστόσο και αυτοί οι μάρτυρες περιλαμβάνονται στην Ανάσταση : ο σκληρός θάνατός τους, η βαναυσότητα του διωγμού τους, ο ίδιος ο διωγμός τους υπερνικάται από τον ίδιο τον Χριστό στο πλάι τους επειδή μετέχουν στο πάθος του, στο πλάι τους επειδή αναστήθηκε από τους νεκρούς. Εξαιτίας της Ανάστασης του Χριστού από τους νεκρούς, η σκληρότητα υπερνικήθηκε, το κακό νικήθηκε, οι μάρτυρες βγήκαν νικητές.
Και όλοι αυτοί οι μάρτυρες στη μαρτυρία τους για την Ανάσταση δείχνουν εμάς και ρωτούν, ‘’ μέσα στην άνεσή σας, στα μεγάλα σας οικοδομήματα που κραυγάζουν χωρίς ήχο την πραγματικότητα του αναστημένου Ιησού, στις καλά οργανωμένες κοινωνίες σας, εσείς που έχετε ζήσει αυτές τις αρκετές δεκάδες ετών κάτω από κυβερνήσεις που δέχονται την αντίσταση, και που έχετε οδηγούς αυτούς που επιδιώκουν με εντιμότητα και ειλικρίνεια να υπηρετήσουν τον λαό, είστε ακόμη μάρτυρες;’’
Σήμερα είμαστε ακόμη μάρτυρες που λένε, ‘’ο Ιησούς ζει’’; Ο απόστολος Πέτρος λέει πως είμαστε λίθοι ζωντανοί : η Εκκλησία είναι μια σύναξη μαρτύρων (που μαρτύρησαν), μαρτύρων ( που καταθέτουν μαρτυρία) για την αγάπη και την καλοσύνη του Ιησού. Κάθε δράση που αναλαμβάνουμε, κάθε απραξία, κάθε συμφωνία, κάθε διαφωνία όπου η αγάπη υποστηρίζεται, καθετί που πράττουμε και λέμε, ή που μας συγκρατεί από την πράξη ή τον λόγο, καθετί μαρτυρεί. Ως ζώντες λίθοι στηρίζουμε ο ένας τον άλλον να δίνουμε μαρτυρία, όπως κάνουν οι λίθοι αυτού του Καθεδρικού ναού.
Το οικοδόμημα γύρω μας, που είναι το ίδιο ένα δώρο του Θεού, καίγεται από τη δόξα του Θεού όταν εμείς φλεγόμαστε από τη φωτιά της αγάπης του και διακηρύσσουμε ως μαρτυρία : αυτό που γράφει ο R.S.Thomas (1913-2000) για ένα εγκαταλειμμένο ξωκλήσι :
Ο λίθος στο μνημείο ήταν ένας άφωνος μάρτυρας· εμείς είμαστε ζωντανοί λίθοι, ομιλούσες μαρτυρίες : ας είμαστε καθαροί, προσηνείς, στοργικοί, ειρηνικοί – κι ωστόσο τολμηροί, φλογεροί μάρτυρες που μέσα σ’ ένα σκοτεινό κόσμο τραγουδούν το τραγούδι τους του φωτός: ‘’Ανέστη ο Κύριος, ο Ιησούς ζει, όλη η κτίση μεταμορφώθηκε.’’Αλλά εδώ κάποτε ένα βράδυ σαν αυτό,μέσα στη σκοτεινιά που ήταν γύρωαπό τους ακροατές του, ένας κήρυκας πήρε φωτιάκαι καιγόταν συνέχεια μπροστά τουςμ’ ένα παράξενο φως, έτσι που είδαντο μεγαλείο των γυμνών βουνώνγύρω τους κι έψαλαν τα ‘’αμήν’’ τουςάγρια, στενοχωρημένοι αλλά λυτρωμένοιμε έναν τρόπο που οι άνθρωποι δεν είναι τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου